Pim de Bruijn is een onvervalste zelfbouwer.

Motorliefhebbers in Hoorn en omgeving hebben hem het afgelopen jaar zeker opgemerkt, maar ook aan de toevallige voorbijganger is Pim de Bruijn niet onopgemerkt voorbijgegaan. Met zijn grote, goudkleurige Harley-Davidson kán hij namelijk niet anders dan opvallen. Het verhaal achter de motor is trouwens al even opvallend. De Bruijn bouwde hem namelijk helemaal zelf. Wie bij Pim de Bruijn (40) over de vloer komt ziet tussen sofa en muur een uitsparing waar een ander gezin bijvoorbeeld zijn dressoir neer zou zetten. ,,Maar bij ons kan dat niet'', lacht hij. ,,Want daar staat meestal een
Harley.'' Het betreft hier overigens niet de door hem zelfgebouwde Harley. ,,Nee, dat past helaas niet. Dat zou al problemen geven bij het doorsteken van de deur en ik ben bang dat mijn vriendin hem ook te groot vindt.'' Het plekje in huis blijft dus gereserveerd voor de kleinste van de twee Harleys, die De Bruijn al eerder kocht en waar hij verder zelf weinig aan gedaan heeft. ,,Dat die motor hier af en toe in huis staat is eigenlijk ook een beetje
noodgedwongen, want in mijn werkplaats heb ik gewoon te weinig ruimte.''

Speciaals
Toch staan alle drie zijn motoren - behalve de twee Harleys heeft De Bruijn ook nog een SuperMotard, een type crossmotor - voor de gelegenheid deze keer wel in zijn werkplaats. Keurig op een rijtje naast elkaar zijn het allemaal fraaie exemplaren, maar toch steekt de door De Bruijn zelf gebouwde Harley er met kop en schouders bovenuit. En daarmee is het doel van de schepper bereikt. ,,Ik wilde iets echt speciaals'', vertelt hij. ,,Dus niet een motor die je ook gewoon zo zou kunnen kopen.'' Iets speciaals is het geworden, daarover bestaat geen misverstand. De Bruijn stak er twee en een half jaar lang zijn hele ziel en zaligheid in en bouwde praktisch alles zelf. ,,En met zelfbouwen bedoel ik écht zelfbouwen, hé. Want er is een hele catalogus met losse Harley-onderdelen, die mensen kunnen bestellen en waarmee ze dus ook een complete motor in elkaar kunnen zetten.'' Van die mogelijkheid heeft De Bruijn dus geen gebruik gemaakt. Hij vervaardigde alles 'from scratch', zoals hij het zelf noemt. En dat leverde een Harley op die zijn gelijke waarschijnlijk niet snel zal tegenkomen. ,,Alleen het motorblok, het frame en wat specifieke onderdelen heb ik gekocht, simpelweg omdat je sommige dingen nu eenmaal niet zelf kúnt maken. Maar het meeste is toch door mij ontworpen, en vervolgens uit roestvrij staal gebouwd.''

Cafés
Nu heeft De Bruijn wel enige ervaring als ontwerper, dat moet gezegd. In het dagelijks leven runt hij namelijk het eenmansbedrijf Horepa, dat al diverse café's in Hoorn van binnen gestalte heeft gegeven. ,,Ik ontwerp en bouw café-interieurs en richt bedrijfskeukens in'', licht hij desgevraagd toe, zittend aan een bar die ook aan zijn handen ontsproten is. Afgezien daarvan levert en repareert hij ook de benodigde horeca-apparatuur. Van huis uit is hij dus handig, maar een Harley bouwen was ook voor hem een geheel nieuwe ervaring. ,,Veel dingen had ik nog nooit gedaan. Een frame doorzagen bijvoorbeeld. Maar ik dacht: gewoon doen en we zien wel.'' Een van de eerste uitdagingen waar hij tegenaan liep was het inpassen van de vijfversnellingsbak in het bestaande frame. ,,Dat was namelijk maar berekend op vier versnellingen.'' Ook bouwde De Bruijn een 1600 cc motorblok met Delcron carter en Magneto onsteking  in de motorfiets. ,,Een Harley uit de fabriek heeft een motorblok van maximaal 1340 cc, dus dat scheelt nogal.''

Gelast
Veel andere onderdelen werden eveneens verbreed door De Bruijn, zoals de benzinetank, het polyester achterspatbord en de achterbrug. En ook de uitlaten creëerde hij zelf, een aan elke kant van het motorblok. ,,Van vierentwintig stukken roestvrij staal, stuk voor stuk aan elkaar gelast.'' Een hels karwei van passen en meten, vooral omdat de achterste uitlaat tussen de olietank en het frame door naar de andere kant loopt. Toch wist De Bruijn er een fraai geheel met gladde bochten van te maken. De zelfgemaakte hitteschildjes demonstreren dat ook aan de details is gedacht. Vernuft Andere accessoires waar De Bruijn zich op uit kon leven waren het sportieve voorspatbord, het bagagerekje, de dashpanels en de secundaire beltcover. Maar afgezien van de fraaie afwerking is de motor toch vooral een stukje technisch vernuft en handige oplossingen. Zo hangt de tank met zelfbedachte bevestigingsbeugels in het schokdempende materiaal en is het spatbord trilbestendig gemonteerd. Vanwege het ongewoon hoge toerental heeft De Bruijn er bovendien voor gekozen om alles in rubbers op te hangen. En ook die rubbers maakte hij vrijwel allemaal zelf. Bij alles ging hij heel secuur te werk. ,,Ik maakte van alle onderdelen en aanpassingen eerst houten mallen en hulpstukken, en pas als ik helemaal zeker wist dat het in orde was maakte ik het uit roestvrij staal.'' Een zeer intensief en tijdrovend proces, temeer daar De Bruijn niets naar de verchromer bracht en dus alle roestvrij stalen onderdelen zelf moest polijsten. Hoe meer hij erover vertelt, hoe minder verbazing het eigenlijk wekt dat De Bruijn er maar liefst twee en een half jaar over heeft gedaan voordat de motor eindelijk af was.  Testritten Die periode is overigens wel inclusief testritten. ,,Ik heb er zo'n 1200 kilometer proef mee gereden om alle mankementen aan het licht te krijgen.'' Een van de kuren die het motorblok vertoonde was dat er door de carterontluchting olie geblazen werd. Maar met wat heen en weer bellen werd ook dit probleem weer opgelost. Inmiddels is de motor zo veilig, dat De Bruijn zelfs zijn kleine dochtertje Michelle durft mee te nemen. ,,Laatst hebben we een stukje gereden en ze vond het prachtig.'' Hoewel hij wel van plan is om aan de Harley te blijven sleutelen, zal hij niet zo snel een nieuwe bouwen. ,,De uitdaging is er nu een beetje vanaf en bovendien kost het toch wel érg veel tijd. Als ik die uurtjes in een krantenwijk gestopt had, dan had ik twee nieuwe motoren kunnen kopen.'' Toch ervaart hij de periode waarin hij de Harley bouwde als heel speciaal. Al is het alleen maar vanwege het feit dat in dezelfde periode de gezondheid van zijn vader hard achteruit ging. Tot op diens sterfbed spraken vader en zoon desalniettemin alle technische details door. ,,Dat zal me altijd bijblijven. Ik hield hem op de hoogte van alle ontwikkelingen en nam foto's mee en dan discussieerden we over technische oplossingen. Dat gevoel voor techniek, dat heb ik van hem.''